Melegim

Ne fırtınalar atLattı bu yürek..Ne yangınLar söndürdü içinde…
KüL oLdu umutLarı, hayaLLerii..
Hep acının içinde buLdu kendini sebepsiz…
”YoruLdum, bittim, tükendim” derken..SEN çıktın karsıma!
Kanayan yarama merhem oLdu o gözLerin..Kendimi hapsettim o karanLık dünyamdan çıkarıp, masmavi hayeLLerle buLuşturdun beni…
O kadar masum, o kadar içtendiki yüreğin..
Beni kendine hapsetti..
HayeLLerimin yerini; acı,hüzün,gözyaşı aLaLı iLk kez hayat bana güLdü..
Seni çıkardı karşıma hiç bekLemediğim bir anda…
İyikide çıkardı!
İyiki bendesin..
İyiki sende yüreğim..
O kadar çok iyiki varki sana dair sayabiLeceğim.. SözcükLer kıfayedsiz kaLıyor bir yerde içimdekiLeri anLatmaya..
Şuan o kadar çok mutLuyum ki..Ve bir o kadarda korkuyorum..
Bu rüyadan uyanmaktan korkuyorum..Seni kaybetmekten, tekrar acı çekmekten korkuyorum..Bir an geLip kayıp gıdecekmişşin gibi geLiyor eLLerimden..
AğLıyorum.. acı çekiyorum içten içe.. Aşk bu oLsa gerek..
AcıyLa iç içe..
Sende biLiyorsun asLında…
”Aşk” yakar.. Sen O’na uyma emi güzeL gözLüm…
Beni ”senden”
Senı ”benden”
Aşkı ”yüreğimizden”
Alma!
Bırak açmaya devam etsin kaLbimizde aşkın çiçekLeri,
Koparma!
Aşkı sen varsın diye sevdim..Beni aşka küstürme..
Ne oLursa oLsunn gitme..
Bitme!

Kendi KaLemimden..
SEVGİLERLE..