Yağmurlar Canımı Alsın

masanın üzerinde çalan saatin sesine daha fazla katlanamadı, el yordamıyla bulduğu saatin zilini kapattı. kendisini bitik ve yorgun hissediyordu, yatağında tembel, tembel gerindi, işe gitmek istemiyordu. kaç zamandır bir değişiklik olsun istiyordu hayatında, hep aynı insanları görmek, aynı sokaklar, eşyalar, etrafındaki her şey artık dayanılmaz bir sıkıntı veriyordu. İçindeki boşluk hiçbir şey doldurmuyordu, hâlbuki birkaç ay öncesine kadar ne kadar dolu, dolu heyecanlı bir insandı. bu birkaç ayda olanlara kendi bile inanamıyordu. radyoda çalan müzik dikkatini çekti, ?? gökyüzüm sen ol bir tanem, güneş tenimde batsın, bırakıp gidersem seni, yağmurlar canımı alsın?? sonbahar yağmurları başlayalı havada daha bir kasvet, daha bir sıkıcılık vardı. adımlarını sıklaştırdı, eteği yüzünden adımlarını küçük, küçük atıyordu. ceylanın sekmesi kadar güzel yürüdüğünden her salındığında ince beline inat aşağılara inildiğinde balıketli sayılabilecek kalçaları kadınsı hatlarını daha belirginleştirdiğinden gelip geçenler bakmadan edemezdi. oysa son zamanlarda salmıştı kendini, içinden isyan ederek ağır adımlarla yürürken acı bir fren sesi duydu, sesin geldiği yöne başını çevirmesine zaman kalmadan sol tarafında bir acı hissetti, zaten yorgun olan bedeni daha fazla dayanmadı, kanadı kırık bir kuş gibi duvarın dibine yığıldı, kaldı. İçinden isyan ediyor, gözyaşları gecenin karanlığına inat inci taneleri gibi yanaklarından süzülerek toprağa düşüyordu. bir süre öylece kaldı, sonra yanına yaklaşan birini fark etti. sokak lambasının ışığı yüzüne yansıdığından yüzünü göremedi. -afedersiniz bu saatte buralar pek emin değildir,bir yardıma ihtiyacınız var mı…? -yok? dedi yardıma ihtiyacım yok. yerinden kalkmak istedi, olmadı. başının döndüğünü hissetti, midesinde garip bir sancı, kulaklarında amansız bir uğultu ile yığılıp kaldı.