Angut’musun kardeşim?

İyi niyetliyiz ya ne gelirse başımıza ondan gelir. Birdaha mı, tövbe desek bile iyi niyetli olmaktan kendimizi alamayız.

Bir ambulans düşünün, açık yol da, sirenlerini kapatmış hızlıca gidiyor, şöförü iyi niyetli, düşüncesi; “sirenleri açmaya gerek yok, yol boş, maksimum hız yapabiliyorum, kimse rahatsız olmasın”, derken, trafiğin yogunlaştığı bir kavşağa gelince, sirenleri açar, ambulans olmanın getirdiği avantajla siren sesini avazı çıktığınca duyurup yolu açtırmaya çalışır. Doğrudur aslında yapmaya çalıştığı. Ambulans bu, hızlı gitmeli bunun içinde sirenle herkesi yolundan çekilmeye davet etmeli. Tek amaç olay mahalline daha hızlı varmak, gideceği yere daha hızlı gidebilmek. Uzaktan bir bağırma sesi duyulur, ” hey yavrum hey, tabi ambulans ya, açtı sirenleri, .çekilin diyor şimdi, bak gördünmü demin siren sesi yoktu, trafik kalabalıklaşınca açtı sirenleri, bu dünya böyle zaten hep ückaat…Angut seni…”,

Oysaki nekadar masum nekadar iyi niyetliydi, ambulans şöförü. Kendisi hakkında ithamda bulunan vatandaş, ambulansların ve içindeki şöförlerinin genel bir sorunundan bahsetmiş aslında. Vatandaş, amacı için siren çalmadığını gördüğü ambulanslar için bu bağırmayı yapmış olsa bile, vatandaşa, aslında bu ambulans o bilinen ambulanslardan değil, şöförü çok iyi niyetli şu sebepten böyle oldu demek lazım ama kim söyleyecek, kim anlatacak.

Neden hep artniyetli düşünür ve artniyet ararız. İnsanlarımız iyi niyetli olduğunda neden yadırganıp, sanki uzaylıymış gibi farklı gözlerle bakılır bu insanlara. Neden, iyi niyetli insanımıza angut muamelesi yaparlarda, angut’un aslında nekadar masum bir kuş olduğunu hatırlamazlar.

İyi niyetli olmak bu dünyada her zaman, maraz mı doğuracak. İyi niyetli olmak neden herşeye burnunu sokmak olarak düşünülür. Birine yardım etmek, yardım ederken zarar görmek veya iyi niyetin kurbanı olmak, çok üzücü bir durum olsa gerek.

Herşeye rağmen, iyilikten, iyi niyetlilikten vazgeçmemek gerek.

İsmail Gül /Düzce
20 Mart 2010