Şiirler

İKİ KENTDizlerinde kalırsın bir akşam vakti Soluklarına uğrarsın, kısılmış gözlerine Geçersin geçersin geçersin Gökteki tek yıldızdan üşüyerek. Görüyorsun değil mi Ne kadar inceldi kent Ansızın bir kent daha görünecek. Bak işte, duyuyor musun Öpüldün bırakıldın sanki Bir değil iki tülü senin de soluğun. EDİP CANSEVER

İNFİLAKBen gidince hüzünler bırakırım Bu senin yaşadığındır Bir ev sıkılır kadınlardaki Bir adam sıkılır kadınlardaki Seni sevmek bu kadar mı O benim yaşadığımdır. Bazan da bir yerde kuşlar vardır Ne uçmak, ne görünmek için Bir karanfil pencereyi deler Bir kapı kendiliğinden kapanır İstesek sevişirdik, ama olmadı Biz değil...

SAPLANTISözlerim kendim üstüne Gölgem beni istedi O ki istedi Suyum beni istedi O ki istedi Cemile beni istedi Ne oldu? hiç! alışamadım Kartalın bir kayaya çarpısı idi Soyundum, giyindim, tekrar soyundum Arada olacağın düşünü kurdum Zevk duydum bundan Cemile anlamadı, Cemal hiç anlamadı Safiha görmedi ki Ve göstermedim Sözlerim kendim...

ONA BİR KOLYE VERMİŞTİMOna bir kolye vermiştim kendi sözlerinden Sürekli bir gülümseyişle yüzümdeki Görülmemiş bir ustalıkla acıyı ters yüz eden. Elbette bir ustalıktır bizim sevgimiz Mutlu bir yolcu gibi yol kenarlarındakilere el eden. Bu kentin her yanını unuttuk Kim bilir nerde daha bir postacı olurken. EDİP CANSEVER

DÖNELİMDönelim Döndürsün bizi Kalbin akıp giden bulutlara benzeyen sesi Yağmursuz bir yağmura açılmış kapılardan Ve akılda kalan bir yokuştan Ve yalnız çocuklara özgü o sonsuz sinema koltuklarından Ve çocukluktan Dönelim Dönelim mi biz Gençlikten, oralardan Mutluluğu bir kabuk gibi saran mutsuzluklardan Dönelim mi acıya Acıya, büyük...

ŞEKERLİ GERÇEKEv karanlık kap kaçak iğne üstünde Karisi çocukları var mi yok mu belli değil Masa iskemle ocak Arama öyle şeyleri Bir sofra bir yaygı Bir sedir olsun yok mu Yok o da yok iste İğreti bir yaşayış içinde adam Duvarları yalnızlık yemiş bitirmiş Gökyüzü üstünde yıldızlar daha üstünde Kim örtsün damı duvarları kim koysun...