Küçük sevdanın şehri

Küçük sevdaların şehrinde sıkışıp kalmışım.
Ben ve diğerleri, yalnızız!

Hepimiz tek başımıza, hepimiz kendi ıssızlığımızda, hepimiz bir yana savrulmaktayız.

Burası küçük sevdaların şehri, büyük gönülleri de kendine benzetir sonunda.

Ben kararlıyım, teslim olmayacağım ama
öyle zor ki direnmek.

Bu şehir, kapana kıstırmış aşkı.

Ne gitmesine izin veriyor, ne adam gibi kalmasına; değiştiriyor aşkın özünü, sözünü, kendine benzetiyor.

Bazen gücüm tükeniyor, yoruluyorum.
Umudum azalıyor.
Bir sabah uyanıyorum ve gökyüzü hiç güneşe perde açmayacakmış gibi hissediyorum.
Ve beni en çok bu umutsuzluk korkutuyor.

Küçük sevdaların şehrinde ne kadar sahte insan var, bilemezsiniz.

Nice yüreğin mezarı olan bu şehirde, ellerinde aşkın kanıyla dolaşan binlerce cani yaşıyor.

Kan, karanlık ve çirkinliğin kokusu karışıyor geceye.

Her gece yarısı bu şehirde, aşka inanan bir kalp daha, bir yatak odasında yüreğini kaybediyor.

Küçük sevdaların şehri burası!

Aşka inanarak yaşamak, aptallık sayılıyor.
Ben aptal kalmayı tercih ediyorum.

Bulutlar kesti diye güneşin ışığını, güneşin varlığını inkar edebilir miyiz?

Küçük sevdaların insanları, aşkı bir kafese koymuşlar.
Sokak sokak gezdiriyorlar ibret için.
Onun ne zavallı, ne iradesiz bir duygu olduğunu konuşuyorlar.
Üstelik buna da özgürlük diyorlar.

Aşkın olmadığı yerde hürriyet olur mu?

Bizler, yani büyük aşklara inanlar, belki de elin parmaklarını geçmeyiz.

Herkes kaçın, kurtarın kendinizi diyor. Gidemeyiz, gitmemeliyiz.

Aşkın varlığı için, inanmak için bizlere ihtiyaç var.

Hala aşktan umudunu kesmemiş, hala aşka ve büyük sevdalara inanan bizler olmazsak;
o zaman gerçekten bu şehir ele geçirilmiştir.

Ben gitmem, bu şehri terk etmem.

En son ben kalana kadar, son nefesime kadar aşka aşık kalırım.

Bu şehri, kirli ve havai sevdalara fethettirmem!